de engel

Er was eens een kleine engel, die heel veel sympthie voor de mensen had.
Het had een vreselijk grote wens, ook mens te worden.
Zodoende kwam hij bij God en bad; Lieve God, laat mij alstublieft op de aarde, laat mij een mens onder de mensen zijn.
God gaf de kleine engel zijn zegen en liet hem gaan.
Voor de kleine engel naar de aarde ging, werd hem èèn vleugel weggenomen en de andere werd onzichtbaar.
Toen zei de engel verontrust; Hoe kan ik daarmee nou vliegen en weer naar de hemel komen?
Om dat te ontdekken, word jouw levens opdracht, zei God tegen hem.
In deze nacht, kwam de engel als een klein kindje op de wereld.
Hoe langer de mens, die eens engel geweest was, op de moeilijke wegen des levens ging, hoe minder hij er aan dacht, hoe hij op de wereld en waarom hij op de wereld gekomen was.
Hij zag heel veel leed op zijn levensweg.
Hij kon veel tranen drogen, mensen die radeloos waren een hand geven en brood met hun delen, maar hij merkte meer en meer, hoe weinig hij op de wereld veranderen kon.
Toen zag hij op een dag een weide vol met prachtig rode klaprozen en wou dat hij alle mensen zo'n mooie rode bloem als teken der liefde kon geven.
Op dit ogenblik merkte hij naast zich een mens, die net zo moe en vertwijfelt was als hij zelf.
Waar kijk je naar? vroeg de vertwijfelte mens?
Daar, naar die mooie klaprozen, zei de engel.
Deze bloemen glanzen net zo mooi als de liefde.
Toen keken de twee mensen zich aan en zagen een laatste vonkje hemelslicht in de ogen van de andere.
Ze herinnerden zich waar ze vandaan kwamen en en wat de zin van hun leven is.
En ze zagen bij ieder èèn vleugel.
Ze vielen zich in de armen en toen gebeurde een wonder, samen konden zij vliegen.
Want mensen zijn allemaal engelen met èèn vleugel.
Als ze willen vliegen en hun doel willen bereiken, moeten ze zich omarmen.
Toen sprak God tot de twee mensen; jullie hebben ontdekt wat de zin van het leven is.
Jullie weten wat ik van de mens verwacht en waarom ik jullie op de aarde liet gaan.
Mensen zijn engelen met maar èèn vleugel.
Als ze willen vliegen en hun doel willen bereiken,dan moeten ze zich omarmen.
.
Hiermee wil ik gelijk alle mensen bedanken.
Die mij dit jaar omarmt hebben.
Iedereen die aan mij gedacht hebben,
Die mij geholpen hebben,
Die voor mij gebeden hebben,
Die er voor mij waren in moeilijke uren.
Alle mensen, van familie tot medeblogger.
Van vriend tot kennis.
Iedereen.
Ik weet dat jullie allemaal èèn vleugel hebben.