De meeuw.

Laatst op een Noorzee strand.
Het was èèn van deze zwoele warme zomeravonden zoals je ze alleen aan de zee kan beleven.
Er stond een zacht briesje, de zon was moe geworden en liet zich nu in haar rode avondjurk zien.
Ik vloog weer èèn van mijn dagelijkse rondjes over dit prachtig stukje aarde, dat ik onder mij kon zien.
In deze buurt is het zand fijn korrelig en heel zacht.
De golven van de zee deinen heel rustig heen en weer en het is iedere keer weer heel interesant de strandgasten te bekijken.
Voor een meeuw zoals ik is het prachtig en een spannende aangelegenheid, om deze kreaturen, mensen genoemd, te bekijken.
Laatst toen ik mij deze mensen, die aan het strand wandelten, eens goed bekeek, was ik heel diep onder de indruk van het beeld wat mij geboden werd.
Aan deze avond waren veel mensen onderweg.
Kleine en grote, jong en oudere zag ik, met blonde, bruine, rode en grijs, met lange en korte haren, met zomer sproeten of bruin gebakken huid, met of zonder bril, mannen en vrouwen, jonges en meisjes.
Ze lachten, of zagen er bezorgd uit, een klein kindje huilde, een echtpaar had ruzie en een ander paar zweeg en genoot van de zonsondergang.
Na een tijd hadden alle bezoekers het strand verlaten.
Alles wat terug bleef, waren hun sporen, hun voetafdruk, die zich in het fijne zand getekend had.
Zo verschillend de mensen ook waren, zo verschillend waren ook hun voetafdrukken.
De èèn heel anders als de ander.
Bij dit aanblik werd mij bewust, hoe buitengewoon de mens toch is.
Niemand ziet er uit als een ander, een ieder heeft zo zijn eigen bijzondere aard.
En iedereen laat verschillende sporen achter zich.
Ieder mens is eenmalig.