Pucky

Het is vandaag precies èèn jaar geleden.
Èèn jaar alweer.
De kinderen waren het weekend geweest en waren die dag weer naar huis gereden.
Chris ging even naar zijn moeder om iets te regelen (zij woont naast ons) en kwam maar niet terug.
Op een gegeven moment stonden ze allebei in de kamer en straalden.
Wat was er nu aan de hand?
Ik had het noch niet gezien dat Chris iets in zijn handen had.
Toen deed hij zijn handen open en wat kwam eruit?
Een heel klein harig zwart iets.
Chris gaf het mij en het was een klein pikzwart katje van een week of 6-7.
Ach wat was het diertje bang en drijfnat.
Het zat in de tuin te piepen van angst en kou, want het had de hele dag geregent.
We hadden haar snel een beetje melk en een beetje eten gegeven.
.

Toen heb ik haar op schoot genomen.

Eerst even gekeken of het een hij of zij was.

Het duurde niet lang of zij sliep.
Ook bij Chris sliep zij heerlijk.
De eerste dagen deed ze niks anders als slapen en eten.
We hebben bij de buren nagevraagd of die een klein katje verloren hadden, ook bij onze direkte buren (boerderij) hadden ze geen nest met kittens waarvan er èèn weg was.
Als ik nu heel eerlijk ben, heb ik ook niet verder gevraagd , laat maar dacht ik bij mijzelf.
De buren weten dat Chris een katje gevonden had en als er iemand zou zijn die een katje zocht, zouden ze wel komen.
En, pfffffff, gelukkig kwam er niemand.
Dagen later hoorden wij dat de buren al twee dagen lang het katje had horen piepen.
En het diertje vangen?
Welnee, waarom ook, "katten en honden horen buiten" heb ik altijd te horen gekregen van de buren.
Ja ja, onze buren.