februari 19, 2008

kuurpark

Zelfs de eendjes hadden het koud.
.

Het brood, wat wij meegenomen hadden
en op het ijs lag, daar kwamen zij niet aan.
.

Mischien dat ze bang waren om door het ijs te zakken?
.
Dat doet mij denken aan vroeger.
Wij hebben, vooordat we in Gouda woonden, ook een paar jaar in Gorinchem gewoond.
Daar hadden we een sloot achter het huis.
In de winter, ik was denk ik een jaar of 7-8, was de sloot bevroren en mijn vriendjes en vriendinnetjes waren allemaal aan het "wakkie lopen".
Maar, ik had mijn moeder heel grondig beloofd dat ik niet op het ijs zou gaan, want dat was veel te gevaarlijk.
Dus, ik naar huis, moeder gevraagd of ik ook op het ijs mocht, omdat ze er allemaal op waren.
Ja, zei mijn moeder, je mag, maar als je door het ijs zakt, ga je 4 weken om 6 uur naar bed.. Dat kon ze makkelijk zeggen, want de sloot was maar knie hoog.
Ik naar buiten en was hartestikke blij, ik mocht ook "wakkie lopen."
Nou en gebeurde zoals het gebeuren moest, ik stap op het ijs en breek gelijk door.
Drijf natte en koude voeten had ik.
En ik ben werkelijk 4 weken om 6 uur naar bed gestuurd.
Oooooh, wat vond ik mijzelf toen zielig.

15 Comments:

Blogger Els said...

Hahahahaha,maar verder was je een lief braaf meisje toch.

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Hihi, een moeder met principes waar ze ook naar leefde! Gelijk had ze, hoe zielig jij je ook voelde, Mieke...
*wink, big smile*

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Ach gossie zielepoot, zo lang vroeg naar bed....
Ja vroeger kon dat nog, nu kijken ze je aan en zeggen duhhhhhhhhhhhhhh...:-)

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

aaaaaaaaaaah wat zielig.........



Die eendjes dan die niet bij het brood konden he, jij niet je moeder had je gewaarschuwd hahahahahahahahahahahah :)

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

whahahahahahahaha dan had je het waarschijnlijk nodig ;))))
wel toevallig dat jij er net wel door moest zakken of was je de klos en was het al gekraakt ?? en zag je het niet ????

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Die vriendjes en vriendinnetjes hadden er natuurlijk eerst al op staan dansen,haha...
Maar ja...als je het niet gevraagd had, was je waarschijnlijk ook 4 weken lang om 6 uur naar bed gegaan.
OT Het waren geen ijsvogeltjes hoor...(was het maar waar, hihi)...maar bonte spechten.

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Ik kan me die emotie wel voorstellen..
Jammer dat je moeder hier zo streng in was..
Ik juich het bij mijn kinderen toe om op avontuur te gaan.. want dat geeft zoveel meer!

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

hahahahaha schaterlachgroetjes Novelle

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Dat was het leukst, als het ijs net niet sterk genoeg was. Daarna van schots naar schots lopen.
Wat ben ik vaak met kletspoten thuisgekomen. Maar ik hoefde nooit om zes uur naar bed. Strenge moeder had je en ééntje die consequent was.

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Eigen schuld dikke bult, je was gewaarschuwd..
liefs van leny

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Die eendjes kunnen wel wat hebben hoor!

Ik vind de straf die je gekregen hebt niet terecht. Je had toestemming gevraagd om op het ijs te lopen, je moeder wist dat het risico bestond dat je er door zou zakken.

Nou ja, je zal er wel goed door zijn uitgerust :-)

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Hihihihi... Ik moest hier toch wel even om grinniken hoor. Best wel zielig voor je, en misschien ook niet helemaal terecht, maar nu wel grappig!

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Hahahaha Mieke wat een meesterlijk verhaal! En mocht je die vier weken dan tenminste nog met een warmwaterkruik naar bed?

Groetjes,
beuzeblaadje

dinsdag, februari 19, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Je lijkt me echt het tiepetje dat vroeger precies deed, maar niet heus, wat je moeder zei.

woensdag, februari 20, 2008  
Anonymous Anoniem said...

Dat is wel een harde maatregel geweest. Maar ja....

Ach, zijn we allemaal niet eens een keer door het ijs gezakt? Ik herinner me dat ook wel. Mijn tante moest op mij passen. Maar het gebeurde toch. Ach wat was ze woest. De arme ziel was natuurlijk gewoon geschrokken. Maar ik kreeg er flink van langs en mocht niet meer buiten.

donderdag, februari 21, 2008  

Een reactie posten

<< Home