Het eiland der gevoelens

Voor heel lang tijd, bestond er een prachtig mooi klein eilandje.

Op dit eilandje, waren alle gevoelens van de mens thuis.

De humor, het humeur, de droefheid, de eenzaamheid, het geluk en nog heel veel andere gevoelens meer.

Natuurlijk werd het eilandje ook bewoond door de liefde.

Op een dag, kregen de gevoelens te horen dat het eiland zou zinken.

Dus bracht ieder gevoel zijn schip in orde om het eiland te verlaten.

Alleen de liefde wou tot het allerlaatste ogenblik wachten, want ze hield heel veel van het eilandje.

Kort voor het eiland onder ging, vroeg de liefde de andere gevoelens om hulp.

Als het vertrouwen op zijn prachtig mooie schip het eiland verliet, vroeg de liefde; vertrouwen, kun je mij meenemen?

Nee hoor, dat kan ik niet. Ik heb heel veel goud en zilver op mijn schip en ik weet niet of ik jou vertrouwen kan. Er is hier voor jou geen plaats.

Dus vroeg de liefde aan de trots of hij mee mocht varen.

Alsjeblieft trots, mag ik met je mee?

Liefde ik kan je niet meenemen, hier is alles zo perfekt, je zou hier alleen maar storen.

Toen kwam de droefheid voorbij; lieve droefheid neem jij mij mee?

Ach liefde, sprak de droefheid, ik ben zo verdrietig, ik moet alleen blijven.

Als het goede humeur weg voer, was ze zo tevreden en blij, dat ze niet eens hoorde dat de liefde haar riep.

Plotseling hoorde ze een stem, kom liefde ik neem je mee.

De liefde was zo dankbaar, dat ze helemaal vergat om haar redder naar zijn naam te vragen.

Toen ze een paar dagen onderweg waren, vroeg de liefde aan haar redder wie hij was.

Ik ben de tijd, zei de tijd.

Maar waarom heb uitgerekend jij mij meegenomen en geholpen?

En de tijd antwoorde; omdat alleen de tijd begrijpt hoe belangrijk de liefde in het leven is.