Kerst 1944

Een 70 jarige man vertelt:

-

Ons huis lag tamelijk aan de rand van ons dorp.

Vader was onderweg en moeder kookte, in het milde licht van een kaars, een pan kippesoep.

Boven ons vlogen de oorlogsvliegtuigen, toen het aan de deur klopte.

Buiten stonden twee Amerikaner met een verwonde kameraad.

Moeder wist, wie de vijand hielp werd doodgeschoten.

Maar die mannen waren bewapend.

Kom binnen zei moeder, ze stak nog een kaars aan en schilde nog een paar aardappels voor in de soep.

Plotseling klopte het weer aan de deur.

Vier soldaten, tot op de tanden bewapend, vroegen of ze binnen mochten komen.

Het waren Duitse soldaten die ook niet meer wisten waar ze waren.

Moeder bleef rustig; willen jullie ook met ons mee eten?

Er zitten binnen al drie doorgevroren mannen.

Toen zei ze, Maak alsjeblieft nu met kerstmis geen herrie.

De soldaten begrepen het pakten hun wapens.

De Amerikaner binnen ook.

Moeder keek iedere man stuk voor stuk heel dringend aan en zei langzaam; jullie zouden allemaal mijn zoon kunnen zijn, het is kerstmis en hier word niet geschoten.

Toen werden de geweren allemaal in de schuur gelegt.

Er lag een ondragelijke spanning in de kamer, toen een Duitser, die een paar semester medicijn gestudeert had, naar de verwonding van de Amerikaner keek en hem zo goed het ging verzorgde, verdween de spanning grotendeels.

Iedereen keek wat hij nog aan etenswaar had.

Een brood, een stuk spek en een fles wijn kwamen te voorschijn.

Moeder verdeelde het brood en sneed de spek in dunne schijfjes.

Nu was alles klaar voor de kerst maaltijd.

De 70 jarige verteld verder.

Bij ons thuis was het niet normaal dat we voor het eten hardop bidden.

Maar nu pakte iedereen zich aan de handen en moeder sprak het gebed.

Kom Here Jezus en wees onze gast......Ze eindigde met de woorden, maak alstublieft een einde aan deze oorlog!!!!!

Ik zag de tranen in de ogen van de soldaten.

De volgende morgen nam iedereen met handslag afschijd van elkaar.

Foto's Els Bebingh