Het kleine gevoel

Er was eens een klein gevoel.

Dit gevoel was nieuw op deze grote werdeld

en wist nog niet wie hij was of wat hij was,

laat staan, waar hij bij hoorde.

Je moet namelijk weten, dat gevoelens heel eenvoudig worden geboren

helemaal zonder bestemming.

Ze groeien heel langzaam en met de tijd, krijgen ze kracht, sterkte en macht.

-

Het kleine gevoel had geen orientatie gevoel.

Hij struikelde door dat wat men leven noemt

en bekeek de vele andere gevoelens.

Als eerste traf hij de angst.

Angst was heel onrustig en keek iedere keer van links naar rechts.

Ik heb geen tijd voor jou klein gevoel, zei het

ik ben op zoek naar een wezen, waar ik wonen kan.

Ik moet dit wezen heel precies uitzoeken, want ik gebruik veel plaats.

Als ik dit wezen helemaal ingenomen heb,

is mijn werk daar gedaan en ik moet een nieuw slachtoffer vinden.

-

Het kleine gevoel schrok.

Nee, dat wou hij niet.

Zo wou hij niet zijn.

-

Zo trok hij verder en probeerde de angst te vergeten.

Plotseling stond hij tegenover de moed.

Kom mee klein gevoel, ik maak je groot en sterk,

veel groter en sterker als de angst ooit zal zijn.

Je zult alle wesens van deze wereld inspireren

en hun laten zien wat de wereld kost

in jou zal heel veel energie groeien,

zodat je alles in het leven bereiken kan.

Kijk naar mij.

-

Het kleine gevoel schudde zijn hoofd en liet de moed gewoon staan.

Zeker, het was goed om moedig te zijn,

maar altijd alles op èèn kaart zetten?

Zonder rekening te houden met anderen?

Dat beviel hem niet.

Een mengsel uit angst en moed.....,

dat zou voor het begin niet verkeerd zijn.

-

Terwijl hij er over nadacht, viel hem, de jalousie voor de voeten.

Hallo, hallo, ik ben de jalousie.

Het kleine gevoel liep zo snel het kon weg.

Hij rende en rende.

Nee, jaloers wou hij niet zijn.

Jaloers zijn doet pijn en hij wou geen pijn verdelen.

Toen hij helemaal buiten adem was,

zette hij zich op een brug.

Het kleine gevoel staarde in een gote rivier

en was helemaal doorelkaar, hij wist nog steeds niet wat hij zou worden.

Hij voelde, dat hij groeide, dat wel,

maar wat hij eens zou worden, geen idee.

Ineens merkte het kleine gevoel dat het niet meer alleen was.

Naast hem was een ander gevoel gaan zitten.

Hallo, ben je droevig?

Mijn naam is droefheid.

Ik ben èèn van de diepste gevoelens.

Het kleine gevoel voelde, hoe het donkerder,

kouder en heel, heel stil om hem werd.

Dat doe ik zei de droefheid

en als je het niet meer kunt uithouden, dan spring toch van de brug.

Het kleine gevoel schrok.

Hij keek van de brug naar beneden, stond op, keek de droefheid heel diep in de ogen en sprak.

Het spijt me, ik ben niet moedig genoeg om te springen.

Ik ben anders, het gaat je goed droefheid.

Wie ben jij?, hoorde het kleine gevoel opeens naast zich.

Ik? Ik ben, ik weet niet wie ik ben.

Aha

En jij, wie ben jij?

Ik ben de haat.

Je kunt me zien, horen en voelen.

Ik beheers de wereld, ik werd geboren om te vernietigen.

Alles, ook jouw als ik wil.

En, wil je dat?

Ben je niet bang?

Toch, een klein beetje wel.

Je bent heel moedig, klein gevoel!

Waarom? Omdat ik niet erg bang voor je ben?

Omdat ik niet jaloers op jouw macht ben?

Nee, maar je praat met mij en je kijkt me in mijn gezicht.

Daar sta ik van te kijken.

Maar haat, ik moet verder hoor, ik moet mezelf vinden, doei!

-

Het kleine gevoel ging verder.

Op zijn weg door het leven, trof het nog vele andere gevoelens.

De hebzucht, de lust, het medelijden, de paniek, vreugde en nog heel veel andere.

Ze waren allemaal zeer interessant, maar niet geschikt voor het kleine gevoel.

-

Op een dag, het gevoel was al heel moe van de lange reis, zag hij twee wesens,

die dicht tegen elkaar in de duinen lagen.

Die wesens waren zo innig naar elkaar.

Liefdevol streelden en kusten ze zich.

De wereld om hun heen , waren ze vergeten.

Ze hadden diepe gesprekken met elkaar

En bij èèn ding, luisterde het kleine gevoel bijzonder goed.

-

Nee, schatje!

Ik kan het niet beschrijven.

Ik kan het niet in woorden zeggen, ik vind er geen woorden vor.

Het is er gewoon.

Het zit in mij en het groeit, iedere dag meer, met al jouw woorden en iedere keer als jij mij streelt.

Het is ongelovelijk mooi.

Je bent bang, maar ook weer niet.

Het geeft vertrouwen.

Ik ben jaloers op iedereen die bij jouw in de buurt zijn kan, als ik er niet ben.

Het maakt me gelukkig en soms droevig.

Je voelt je heel sterk, maar ook weer heel klein.

Je hebt heel veel vlinders in je buik.

Het is allemaal wat met jezelf te doen heeft.

-

Het is zooooooooo mooi, maar niet te beschrijven.!

LIEFDE............. schoot het kleine gevoel door het hoofd.

Ik ben de LIEFDE!!!!!!!

Je kunt me niet betasten, niet werkelijk zien,

maar ik ben voel- en leefbaar.

Ik ben er en maak wezens gelukkig.

Ik ben de LIEFDE!!!!!!

De liefde bleef nog heel lang bij die twee wezens.

Hij groeide en groeide en kon zich in alle gevoelens weer terug vinden,

die het kleine gevoel op zijn reis getroffen had.

Bijna alle.