Eerste advent

Ik was nog een heel klein meisje, maar ik herinner mij nog goed aan de zondags wandeling aan de hand van mijn moeder.

We liepen door de vol gesneeuwde straten van onze stad, tot we bij de mooi versierde etalage van de speelgoed winkel kwamen.

Mijn blik bleef hangen aan een prachtige slee, met daarvoor een groot rendier.

De slee was vol met lichtjes en pakjes en moeder zei, vandaag is het eerste advent.

Waarschijnlijk zou de advent wandeling tegenwoordig anders verlopen als toen.

Hij zou begin tot midden september plaatsvinden.

Ik liep, waarschijnlijk zonder mijn moeder, naar een groot warenhuis, liep door de volgepropte gangen, vol van fonkelende, blinkende, luide kerstgestalten, om dan, omgeven van kaneel zoete geuren en engelse kerstliedjes eindelijk voor hem te staan.

Nee, niet voor de slee met rendier, maar voor èèn van de twintig speelcomputer, waar mijn leeftijdsgenoten al sinds uren zaten te schieten, zodat uit de gruwelijke monsters het bloed eruit spuit.

Op het vroege advent begin en de duizelingwekkende aanbieding van kerst artikelen aangesproken, antwoord de chef; Tja geld moet rollen, tijd is geld, stilstand is een stap terug.

En overigens gaat het hier om arbeidsplaatsen, daar is geen plaats voor kinderlijke kerstgevoel.

Ik geloof hem geen woord. Ik denk dat aan de top van het ondernemen een paar mensen zitten die hun nek niet vol krijgen.

In een gezelschap, waar ons de politiker dagelijks laten zien, hoe goed je met liegen en ellebogenwerk verder komt, hoe presidenten zich als goden voelen,

daar werp je een kinderlijke advent gevoel op de vuilnisbelt.