Man aan zee

Er stond een man aan de zee, die er op die grijze dag haast net zo grijs uitzag als de zee zelf. Er stond ook een sterke wind, maar verder was er geen sterveling te bekennen op het strand.
De man staarde met een leeg gezicht voor zich uit naar de volle rumoerende zee.
"Geweldig" riep hij.
"Wat bedoelt u", vroeg ik toen ik hem naderde.
"Geweldig" herhaalde hij op dezelfde toonhoogte.
't Is geweldig! Weet je wat ik altijd denk als ik hier aan de branding sta....?
Geen idee, zei ik lichtelijk nieuwschierig.
Ik denk altijd, aan deze kant is alleen maar water en hij maakte een theatraal handgebaar alsof hij zijn zegeningen over de golven uitsprak......
Alleen maar water.......mijlenver.......en helemaal geen sores........helemaal geen ellende....de ellende ligt daaar....en hij wees landinwaarts.....daar ligt de ellende......en de rotzooi, achter de duinen waar het land begint.
Zijn speech was kort maar hevig.
Ik liep voort op het lege strand en dacht, wat jammer dat de man niet memoreert dat er achter diezelfde duinen waar het land begint ook oneindig veel liefde woont........en dat vergeleken bij die liefde......de zee alleen maar water is.....en wind.

.
Dit was ook nog een werkje van Toon Hermans.