Voor het hoofd

Als ik iemand leer kennen, dan heb ik meestal gelijk een oordeel over hem klaar in gedachten. Ik weet het wel, je oordeeld niet over het uiterlijk, maar over hoe de mens er van binnen uitziet. Maar dat zie je nog niet gelijk bij de eerste ontmoeting. Ik weet dat het niet in orde is hoe ik reageer, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Ik ben er op gekomen door een programma over Elvis. Ik heb zijn muziek nooit mooi gevonden en zijn uiterlijk, nou ja een melkmuiltje.
In dat programma werd verteld hoe Elvis werkelijk was. Hij was heel gelovig en voor de mensen van zijn band en voor zijn personeel, heel erg goed. Daar deed hij alles voor. Dat vertelden een hele boel mensen die hem gekend hebben,
Nu is die man al jaren dood en ik heb hem altijd als een stomme kerel uitgescholden. En ja hoor, het was weer zover. Ik wist eigenlijk niks van hem.
Ja ja, je kijkt de mensen voor het hoofd en niet erin. Dat is natuurlijk erg jammer.
Iedere keer als ik iemand leer kennen dan denk ik, nu niet meer gelijk beoordelen. eerst kennen leren. Maar dan heb ik het beeld hoe hij wel zal zijn al in mijn hoofd.
Het is maar goed dat de mensen ook bij mij alleen voor mijn hoofd kunnen kijken en niet erin.