juli 09, 2006

Bliksem


Van bliksem en donder hebben we hier gelukkig niet veel gehad.
Ben ik erg blij om, want ik ben er als de dood voor.
Toen de kinderen nog klein waren vond ik het altijd vreselijk als het onweerde en Chris met de kinderen voor het raam ging staan om de bliksem te bekijken.
Ik had het dan niet meer.
Als het dan onweerde als Chris niet thuis was, moest ik me natuurlijk groot houden.
Ik weet nog goed dat ik iedere keer als het donderde zei, jullie hoeven niet bang te zijn hoor, ik ben hier.
Wat ik daar mee bedoelde weet ik niet, of ik wou de kinderen geruststellen, of mijzelf.!

1 Comments:

Anonymous Anoniem said...

hihi. Ik herken het zo. Mijn moedertje ging en gaat het liefst op het balkon staan als het onweert en toen ik klein was had ik meteen visioenen van een geelektrokuteerde moeder. Nu doe ik heel stoer voor Maaike, maar ondertussen zweet ik peultjes!
KUS, je nichie

zondag, juli 09, 2006  

Een reactie posten

<< Home