"Levensloop"

Willemina (Mieke) Kleinstra-Greiner
werd op 22 juni 1950 in een kraamkliniek in Assen geboren In een kraamkliniek omdat de dokter
dacht dat zij een tweeling was. Zij werd het tweede kind van Henk Kleinstra en Dina van der Vaart.
Zij had een oudere broer Joop en een paar jaar later kreeg zij een zusje Els. Van jongs af aan was zij
erg ondernemend en niet bereid wijze lessen en stichtelijke woorden zo maar voetstoots aan te
nemen behalve een ding: haar ooms hadden haar verteld dat als zij een broertje of zusje wilde,
suiker op de vensterbank moest leggen voor de ooievaar. Niet lang daarna werd haar zusje geboren.
Na de geboorte wilde zij de benen van haar moeder bekijken want daar zou de ooievaar in gebeten
moeten hebben.
Mieke was heel erg op haar oma van der Vaart gesteld, samen zaten zij naar een t.v. serie (peyton place) te kijken,
dat sloegen ze nooit over.
Mieke groeide op met vallen en opstaan. De dagen dat zij geen blauwe plekken en bulten van het
vallen had zijn op de vingers van een hand te tellen. Later ging het veel beter maar in haar jeugd
was ze spontaan en onbesuisd. Op school bracht ze een leraar zo tot wanhoop dat de goede man in
huilen uitbarstte. Door haar spontaniteit werd zij niet altijd door iedereen begrepen en dat gaf nog
wel eens moeilijkheden. Zeker in haar jeugd was zij een vrijgevochten persoontje. In wezen was
Mieke haar tijd vooruit. Zij deed dingen die nu gewoon en normaal zijn. Zo jong als ze was kon zij
bij sommigen het karakter goed doorgronden en soms de draak er mee steken.
Haar broer kon ze goed pesten. Die werd het op een moment zo zat dat hij haar met kop en kont in
een teil water duwde. Het bleef voor een paar dagen rustig. Ondanks alle onstuimigheid was Mieke
een lieve meid die in haar leven heel wat gevechten heeft moeten leveren, zowel geestelijk als
lichamelijk
Haar man, Chris, kende zij al heel lang, vanaf ongeveer hun twaalfde jaar toen de eerste kussen
werden uitgewisseld. Tien jaar later trouwden zij en kregen twee zoons, Michael en Alexander, waar
beiden apentrots op waren. Later kwamen er drie kleinkinderen bij.
Mieke kreeg het leven niet cadeau. Veel wat zij wilde en deed was extreem. Zelfs op het laatst wilde
ze dolgraag haar computer in het ziekenhuis om de wereld via haar weblog verslag uit te brengen.
Haar weblog was alles voor haar, het leek wel een verslaving. In haar optimisme was ze onstuitbaar.
Ach zei ze vaak, het komt allemaal wel weer goed, als ik hier uit het ziekenhuis ben gaat alles weer
op rolletjes.
Helaas, de rolletjes raakten versleten en Mieke heeft eindelijk pijnloze rust gevonden.

Joop