Bellen

Je hebt van die dingetjes waar kinderen mee kunnen bellenblazen.

Voor kinderen heel leuk, maar voor volwassenen eigenlijk net zo leuk, maar die willen het vaak niet weten.

Mischien komt het, omdat een serie zeep bellen aan het leven doet denken.

Bij mij tenminste

Als je een hele serie bellen bij elkaar hebt en er knalt er een kapot, dan is de serie uitelkaar.

Het evenwcht is weg.

En hoe snel gebeurt het niet dat er een bel kapot gaat.

De een na de ander knallen ze allemaal kapot.

Net zo is het met de idealen en dromen in het leven.

Als je midden in het leven staat, dan denk je er niet aan dat er wel eens een zeepbel kapot zou kunnen knallen.

Maar als het dan toch gebeurt en de eerste is kapot, dan begin je al te twijfelen.

De tweede en derde gaan kapot, het leven word moeilijk.

De hele serie breekt uitelkaar, daar sta je dan met je dromen en idealen.

Alles weg.

Je probeert opnieuw een serie te maken en het lukt ook, maar ze worden niet zo mooi als de eerste.

Dat geeft niet, ook hier kun je goed mee leven.

Ook die knappen op een gegeven moment allemaal kapot.

Zo gaat het verder tot............de zeepsop op is.

Wat nu?

Nieuwe zeepsop maken? Oke dan maken we een nieuw sopje, maar ook die gaat eens teneinde.

Tot de dag komt en je dat speelgoed ding aan de kant gooit, want je hebt geen zin meer om nieuwe zeepsop te maken.

Je hebt er geen kracht meer voor, het is niet leuk meer om bellen te blazen.

Dan komt er een nieuw idee.

Je kunt natuurlijk vragen of iemand anders het potje vol maakt en dat doe je dan ook, maar ook die word iedere keer weer leeg.

Zoveel tegenslagen, zoveel bellen kapot, iedere keer weer.

En als de ander dan ook niet meer weet hoe ze jouw potje moet vullen, omdat die zelf heel veel problemen met haar eigen potje heeft, word het nog moeilijker.

Dus blijft het potje leeg staan en er komen geen bellen meer uit.

Dan leef je, maar meer ook niet.

Dan ben je leeg, net zoals het lege potje.

.