Momo

Ik wil het er nog eens over hebben hoe sommige mensen met dieren omgaan.

Het is treurig als je het ziet en hoort.

-

Momo is morgen vier weken bij ons. En wat het arme dier al allemaal heeft mee moeten maken in haar anderhalf jarig leventje, het is erg.

Ik heb het al eerder in dit blog verteld, maar het gaat me zo aan het hart, dat ik het nog een keer vertel. Er is ook weer iets ergs bijgekomen.

Momo is dus groot geworden bij een oude vrouw. Hoe ze daar behandelt werd, weten we niet. Ze is zwanger geworden en heeft haar nestje gekregen. De dochter van die oude vrouw, vond dat het teveel werd voor moeder en heeft Momo en haar kindjes in een kartonnen doos gestopt en haar ergens in de natuur uitgezet. Ik vraag me af waarom ze haar niet naar het asiel gebracht heeft. Mischien het slechte geweten?

Daar moet ze een paar dagen met haar kindjes geleefd hebben voordat ze door iemand gevonden werd. Momo was totaal afgemagerd dus moet ze er wel dagenlang gestaan hebben.

De persoon die haar gevonden heeft, heeft haar naar het asiel gebracht.

Daar is ze gekastreerd.

We hebben haar gezien in het internet en ik was gelijk verliefd op haar, die moet het zijn en geen andere. Ik was dol gelukkig. We hebben zolang als we getrouwd zijn, altijd dieren gehad en sinds een half jaar niets meer. Het was me veel te stil.

We zijn wezen kijken in het asiel en ach, wat een hoopje ellende was dat. Een oogje dat heel erg ontstoken was en heel mager. Dat was op een dinsdag en we konden haar zaterdags ophalen.

De eerste dagen hier thuis gingen goed alleen het oogje maakte ons zorgen.

Dus wij naar de dierenarts. Het resultaat, een zware ontsteking en hoogstwaarschijnlijk blind.

Ze heeft zalf en tabletten gekregen en een spuit. De zalf moesten wij twee keer per dag in het oogje doen, dus weer een hoop stress. Een week later zijn we weer met haar bij de dierenarts geweest en die was heel tevreden maar, ze is wel blind op dat ene oogje.

Het ging heel goed verder met Momo tot wij vorige week een plek ontdekten aan de rechter kant van haar lichaam. De zelfde kant waar ook het oogje kapot is. Ook achter haar oor zit een oude wond, maar die is genezen.

Dus wij weer naar de dierenarts. De dokter denkt, dat Momo een lading schroot heeft afgekregen.

Die plek in haar zij, daar heeft ze waarschijnlijk de kogel eruit gelikt. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze daardoor ook dat kapotte oogje.

Het is een wonder, dat het beestje na alles wat zij heeft meegemaakt, toch noch zoveel vertrouwen in ons heeft.

Ik ben blij dat we haar een liefdevol tehuis kunnen geven en ik wil hiermee aan alle mensen die niet goed voor dieren zijn zeggen; WIE NIET GOED IS VOOR EEN DIER, KAN HET OOK NIET ZIJN VOOR DE MENS.