Danke

Chris

Lichtlein

Immer wenn Du denkst
es geht nicht mehr
kommt von irgendwo
ein Lichtlein her.

Dit was de lijfspreuk van Mieke.
Mieke heeft het grote licht gezien,
zit er midden in.
Voor mij de reden om haar blog
te sluiten maar niet te verwijderen.
Het blijft voortbestaan in het
mistery internet.
Ik wil me bij iedereen bedanken die
met Mieke meegeleefd heeft.
En dat zijn er heel veel!

22.06.1950

Mieke

01.07.2009



Chris

Liebe Familie, Freunde undBekannte von Mieke
Lieve familie, vrienden en kennissen van Mieke

Ich stehe hier und weis, das was ich sagen möchte, wird mir sehr schwer fallen.
Aber noch schwerer, wenn ich es auf deutsch erzählen muss.
Ich werde heute also auf holländisch sprechen da es mir einfacher fällt,
um so meine Gefühle zu äussern.
Entschuldigung dafür.

Ik spreek 4 talen, 3 ervan goed, geen een is erbij
die de juiste woorden heeft om uit te drukken hoe ik mij voel.
Zelfs niet, als je ze allemaal bij elkaar gooit.
Ik wil graag vertellen wat Mieke voor mij heeft betekend.

Het is, denk ik, de derde keer dat ik op nieuw begin dit te schrijven,
het lukt me niet de juiste woorden te vinden, het lukt me niet,
om uit te drukken wat ik voel, ik zou een levensverhaal kunnen schrijven,
ik zou oude verhalen kunnen benoemen, het zou altijd op het zelfde punt
uitkomen,
wat was Mieke toch een geweldig persoon!

Ze was mijn moeder, maar ik zag haar als mijn beste vriendin.
Met Mieke kon ik praten, lachen en huilen.
Mieke is een voorbeeld voor mij.
Mieke was klein, als je haar zo zag, kon je niet weten hoe sterke zij was.
Je kon haar horen, haar aanstekelijke lach.
Wij werkten vroeger samen in de zelfde winkel.
ik op de ene kant,
zij op de andere kant
En ik kon haar door de hele winkel horen lachen,
en ik dacht , ja hoor gaat ze weer.
wij konden soms heel bot met elkaar omgaan,
wij wisten natuurlijk het was een grap,
maar je had de collega's moeten zien.

Mieke en ik hadden een speciale band, niet omdat zij mijn moeder was.
Mieke en ik waren lotgenoten. waardoor wij elkaar veel te vertellen hadden.
Wij hadden ook veel vragen naar elkaar toe. waar wij dan ook lang over konden praten.
Ik ben blij dat wij veel , erg veel over het verleden hebben gesproken.
Ik sta hier vandaag zonder vragen, zonder het gevoel te hebben,
haar nog iets te moeten zeggen
want ik weet het is goed zo, hoe pijnlijk het ook is.

Mieke was een vrouw die een indruk achterliet, wie Mieke tegenkwam,
kon haar niet vergeten. Ik denk het kwam daardoor dat zij zo zwak uitzag.
Maar als zij haar mond open deed, schrok je ervan hoe sterk zij was.
Mieke is een voorbeeld voor mij, en ik hoop dat ik ooit net zo'n krachtig
persoon wordt als mijn moeder.



Ik ben blij dat zij Erna mocht leren kennen,
dat zij mee mocht maken dat het beter gaat met mij,
dat zij bij onze huwelijk erbij was
en dat zij nog kon horen , dat zij Oma werd.

Ik weet een ding zeker , ons kind zal een geweldige beschermengel krijgen.

Alex

"Levensloop"

Willemina (Mieke) Kleinstra-Greiner
werd op 22 juni 1950 in een kraamkliniek in Assen geboren In een kraamkliniek omdat de dokter
dacht dat zij een tweeling was. Zij werd het tweede kind van Henk Kleinstra en Dina van der Vaart.
Zij had een oudere broer Joop en een paar jaar later kreeg zij een zusje Els. Van jongs af aan was zij
erg ondernemend en niet bereid wijze lessen en stichtelijke woorden zo maar voetstoots aan te
nemen behalve een ding: haar ooms hadden haar verteld dat als zij een broertje of zusje wilde,
suiker op de vensterbank moest leggen voor de ooievaar. Niet lang daarna werd haar zusje geboren.
Na de geboorte wilde zij de benen van haar moeder bekijken want daar zou de ooievaar in gebeten
moeten hebben.
Mieke was heel erg op haar oma van der Vaart gesteld, samen zaten zij naar een t.v. serie (peyton place) te kijken,
dat sloegen ze nooit over.
Mieke groeide op met vallen en opstaan. De dagen dat zij geen blauwe plekken en bulten van het
vallen had zijn op de vingers van een hand te tellen. Later ging het veel beter maar in haar jeugd
was ze spontaan en onbesuisd. Op school bracht ze een leraar zo tot wanhoop dat de goede man in
huilen uitbarstte. Door haar spontaniteit werd zij niet altijd door iedereen begrepen en dat gaf nog
wel eens moeilijkheden. Zeker in haar jeugd was zij een vrijgevochten persoontje. In wezen was
Mieke haar tijd vooruit. Zij deed dingen die nu gewoon en normaal zijn. Zo jong als ze was kon zij
bij sommigen het karakter goed doorgronden en soms de draak er mee steken.
Haar broer kon ze goed pesten. Die werd het op een moment zo zat dat hij haar met kop en kont in
een teil water duwde. Het bleef voor een paar dagen rustig. Ondanks alle onstuimigheid was Mieke
een lieve meid die in haar leven heel wat gevechten heeft moeten leveren, zowel geestelijk als
lichamelijk
Haar man, Chris, kende zij al heel lang, vanaf ongeveer hun twaalfde jaar toen de eerste kussen
werden uitgewisseld. Tien jaar later trouwden zij en kregen twee zoons, Michael en Alexander, waar
beiden apentrots op waren. Later kwamen er drie kleinkinderen bij.
Mieke kreeg het leven niet cadeau. Veel wat zij wilde en deed was extreem. Zelfs op het laatst wilde
ze dolgraag haar computer in het ziekenhuis om de wereld via haar weblog verslag uit te brengen.
Haar weblog was alles voor haar, het leek wel een verslaving. In haar optimisme was ze onstuitbaar.
Ach zei ze vaak, het komt allemaal wel weer goed, als ik hier uit het ziekenhuis ben gaat alles weer
op rolletjes.
Helaas, de rolletjes raakten versleten en Mieke heeft eindelijk pijnloze rust gevonden.

Joop

schijnen...

schijnen

De hemel kleurde rood die dag
met donker blauwe lijnen
Het was of de zon ons zag
en nog even wilde schijnen.

Of kleurde de hemel rood
omdat hij ons wilde zeggen,
Jullie zusje is nu dood
en daar heb je je maar bij neer te leggen.

Misschien waren die blauwe lijnen
daar om ons te laten weten
dat je verlost bent van je pijnen
en dat jij ons ook niet zal vergeten.

De hemel kleurde rood die dag
met donker blauwe lijnen
Het was of de zon ons zag
en nog even wilde schijnen.

Els

Rouwkaart

Mijn Bloem

Mijn bloem bloeit
niet meer.

Mieke heeft de laatste strijd verloren.
Zij is vanmiddag, de 1.7.2009 overleden.