Verhalen , Gedichten en Gedachten
september 30, 2006
september 29, 2006
september 28, 2006
Glas en geluk
-
Het spreekwoord zegt het al, geluk kun je niet vasthouden.
Je kunt het heel voorzichtig ontvangen, betasten en bevoelen.
Als je het geluk, net zoals een glas, steeds in je handen vasthoud,
heb je je handen niet meer vrij voor andere dingen.
Dus, leg het geluk naast je neer,
zodat je er wat mee doen kan,
op het moment als je er zin in hebt.
Dus als je weer wil, neem je het in je handen en kun je het bewonderen.
Wie het geluk altijd stevig vast houd,
die breekt het, met zekerheid.
september 27, 2006
Jantje
Hier nog een gedicht die ik vroeger gehaat heb, omdat ik hem uit mijn hoofd moest leren en voor de klas moest opzeggen.
-
Jantje zag eens pruimen hangen
-
Jantje zag eens pruimen hangen
Jantje zag eens pruimen hangen
o, als eieren zoo groot
't scheen dat Jantje wou gaan plukken
schoon zijn vader 't hem verbood
hier is, zei hij, noch mijn vader
noch de tuinman die het ziet
aan een boom, zoo vol geladen
mist men vijf, zes pruimen niet
maar ik wil gehoorzaam wezen
en niet plukken, ik loop heen
zou ik om een handvol pruimen
ongehoorzaam wezen? Neen!
voort ging Jantje maar zijn vader
die hem stil beluisterd had
kwam hem in 't loopen tegen
vooraan op het middenpad
kom mijn Jantje, zei de vader
kom mijn kleine hartedief
nu zal ik de pruimen plukken
nu heeft vader Jantje lief
daarop ging vader aan het schudden
Jantje raapte schielijks op
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen
en liep heen op een galop
september 26, 2006
Tijd.
Als wij een kat bekijken, dan kunnen we hem bewonderen hoe rustig en bedachtzaam hij zijn bewegingen maakt.
We weten ook, dat hij in het volgende moment, ongelovelijk snel kan zijn.
Maar, hij heeft tijd en hij laat zich tijd.
Wij niet. Bij ons is tijd geld.
Wij moeten zoveel tijd sparen als we maar kunnen, om tijd te hebben voor belangrijke dingen.
De tijd die we over hebben, wat doen we daar mee?
We weten het vaak niet, we kunnen er niets mee beginnen.
Meestal zijn we aan het rennen.
Maar waarheen?
september 25, 2006
Schaduw van een boom
De Foto is gemaakt door Joop Kleinstra.
_
De schaduw van een boom.
-
Er was eens een man, die een vreselijk hekel aan zijn schaduw had.
Ook was hij heel ongelukkig over zijn voetstappen.
Hij overlegde en dacht bij zichzelf, ik ga rennen, ik ren er gewoon voor weg.
Dus hij stond op en rende weg.
Maar iedere keer als hij zijn voet neerzette, had hij weer een stap gedaan en zijn schaduw vervolgde hem zonder enige moeite.
Hij zei tegen zichzelf, ik moet sneller rennen.
Dus, rende hij sneller en sneller.
Hij rende zo lang, tot hij dood op de grond in elkaar zakte.
Als hij in de schaduw van een boom was gaan zitten, was zijn schaduw weggeweest en ook waren er dan geen voetstappen meer geweest.
Maar daar was hij niet op gekomen, daar had hij niet aan gedacht.
september 24, 2006
Kind
Veel te vaak zijn wij aan het overleggen, wat de anderen van ons zouden denken, welke indruk wij op andere maken, als we dit of dat zouden doen.
Als we nu eens alles aan de kant zetten wat andere mensen van ons verwachten en het leven vertrouwen, dat in ons is.
We zetten de rol die we anders altijd spelen aan de kant en we laten het masker los, die onze innerlijke levendigheid verbergt.
Soms gebeurt het, dan stroomt alles uit mij naar buiten.
Dan kan ik een heel gezelschap aansteken.
Dan heb ik hele komische ideeen en gedachten.
Van deze vrolijkheid, springt vaak een vonk over op de andere mensen.
En dan, dan voel je je vrij. De anderen beginnen zich ook vrij te voelen.
Zo vrij, dat je begint, het kind in je te vertrouwen.
Het kind dat wil spelen, zonder zich af te vragen of het een nut heeft.
Daarnaar verlangen wij als volwassenen, gewoon te leven, zonder het moeilijk te maken door het vele overleggen, wat we nu mogen en moeten en wat andere van ons willen.
september 22, 2006
september 21, 2006
september 19, 2006
Dit gedichtje heb ik vroeger op school geleerd.
Ik was een paar regels kwijt en vind het fantastisch, dat ik het in het internet terug gevonden heb.
-
Waar 't belletje gaat,
Kletst 't deurtje al rinkelend open.
Komen in 't kamertje klein,
Bij 't lampenschijn,
De kleutertjes binnengeslopen.
Een dappere vent
in zijn vuistje een cent
komt naar voren en blijft grinnekend zwijgen.
Tot de koopvrouw geleerd,
zijn fortuin inspecteerd
en verteld wat hij daarvoor kan krijgen.
't Is een reep zwarte drop
koek met suiker erop,
een kleurbal, een zuurbal, een wafel,
een zoethouten stok
en een kleurige brok
't ligt alles bijeen op de tafel.
Als de kapitalist
zich wat dikwijls vergist
en de koek met de suiker verkruimelt.
Zegt de juffrouw verwoed
dat hij 't kostlijke goed
met zijn smerige vingers beduimelt.
De kleuter verbaast
dat de juffrouw zo raast
smoest stiekum wat met zijn kornuiten.
De keus wordt bepaald
en de kleurbal betaald
en dan slenteren ze schooierend naar buiten.
In de donkere straat
waar het groepje nu gaat
wordt hevig gewikt en gewogen.
Dan zuigen ze om beurt
tot de bal is verkleurd
en de droom en illusie vervlogen
__________
september 18, 2006
Bellen
Voor kinderen heel leuk, maar voor volwassenen eigenlijk net zo leuk, maar die willen het vaak niet weten.
Mischien komt het, omdat een serie zeep bellen aan het leven doet denken.
Bij mij tenminste
Als je een hele serie bellen bij elkaar hebt en er knalt er een kapot, dan is de serie uitelkaar.
Het evenwcht is weg.
En hoe snel gebeurt het niet dat er een bel kapot gaat.
De een na de ander knallen ze allemaal kapot.
Net zo is het met de idealen en dromen in het leven.
Als je midden in het leven staat, dan denk je er niet aan dat er wel eens een zeepbel kapot zou kunnen knallen.
Maar als het dan toch gebeurt en de eerste is kapot, dan begin je al te twijfelen.
De tweede en derde gaan kapot, het leven word moeilijk.
De hele serie breekt uitelkaar, daar sta je dan met je dromen en idealen.
Alles weg.
Je probeert opnieuw een serie te maken en het lukt ook, maar ze worden niet zo mooi als de eerste.
Dat geeft niet, ook hier kun je goed mee leven.
Ook die knappen op een gegeven moment allemaal kapot.
Zo gaat het verder tot............de zeepsop op is.
Wat nu?
Nieuwe zeepsop maken? Oke dan maken we een nieuw sopje, maar ook die gaat eens teneinde.
Tot de dag komt en je dat speelgoed ding aan de kant gooit, want je hebt geen zin meer om nieuwe zeepsop te maken.
Je hebt er geen kracht meer voor, het is niet leuk meer om bellen te blazen.
Dan komt er een nieuw idee.
Je kunt natuurlijk vragen of iemand anders het potje vol maakt en dat doe je dan ook, maar ook die word iedere keer weer leeg.
Zoveel tegenslagen, zoveel bellen kapot, iedere keer weer.
En als de ander dan ook niet meer weet hoe ze jouw potje moet vullen, omdat die zelf heel veel problemen met haar eigen potje heeft, word het nog moeilijker.
Dus blijft het potje leeg staan en er komen geen bellen meer uit.
Dan leef je, maar meer ook niet.
Dan ben je leeg, net zoals het lege potje.
.
september 16, 2006
september 15, 2006
Momo
Het is treurig als je het ziet en hoort.
-
Momo is morgen vier weken bij ons. En wat het arme dier al allemaal heeft mee moeten maken in haar anderhalf jarig leventje, het is erg.
Ik heb het al eerder in dit blog verteld, maar het gaat me zo aan het hart, dat ik het nog een keer vertel. Er is ook weer iets ergs bijgekomen.
Momo is dus groot geworden bij een oude vrouw. Hoe ze daar behandelt werd, weten we niet. Ze is zwanger geworden en heeft haar nestje gekregen. De dochter van die oude vrouw, vond dat het teveel werd voor moeder en heeft Momo en haar kindjes in een kartonnen doos gestopt en haar ergens in de natuur uitgezet. Ik vraag me af waarom ze haar niet naar het asiel gebracht heeft. Mischien het slechte geweten?
Daar moet ze een paar dagen met haar kindjes geleefd hebben voordat ze door iemand gevonden werd. Momo was totaal afgemagerd dus moet ze er wel dagenlang gestaan hebben.
De persoon die haar gevonden heeft, heeft haar naar het asiel gebracht.
Daar is ze gekastreerd.
We hebben haar gezien in het internet en ik was gelijk verliefd op haar, die moet het zijn en geen andere. Ik was dol gelukkig. We hebben zolang als we getrouwd zijn, altijd dieren gehad en sinds een half jaar niets meer. Het was me veel te stil.
We zijn wezen kijken in het asiel en ach, wat een hoopje ellende was dat. Een oogje dat heel erg ontstoken was en heel mager. Dat was op een dinsdag en we konden haar zaterdags ophalen.
De eerste dagen hier thuis gingen goed alleen het oogje maakte ons zorgen.
Dus wij naar de dierenarts. Het resultaat, een zware ontsteking en hoogstwaarschijnlijk blind.
Ze heeft zalf en tabletten gekregen en een spuit. De zalf moesten wij twee keer per dag in het oogje doen, dus weer een hoop stress. Een week later zijn we weer met haar bij de dierenarts geweest en die was heel tevreden maar, ze is wel blind op dat ene oogje.
Het ging heel goed verder met Momo tot wij vorige week een plek ontdekten aan de rechter kant van haar lichaam. De zelfde kant waar ook het oogje kapot is. Ook achter haar oor zit een oude wond, maar die is genezen.
Dus wij weer naar de dierenarts. De dokter denkt, dat Momo een lading schroot heeft afgekregen.
Die plek in haar zij, daar heeft ze waarschijnlijk de kogel eruit gelikt. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze daardoor ook dat kapotte oogje.
Het is een wonder, dat het beestje na alles wat zij heeft meegemaakt, toch noch zoveel vertrouwen in ons heeft.
Ik ben blij dat we haar een liefdevol tehuis kunnen geven en ik wil hiermee aan alle mensen die niet goed voor dieren zijn zeggen; WIE NIET GOED IS VOOR EEN DIER, KAN HET OOK NIET ZIJN VOOR DE MENS.
september 14, 2006
september 13, 2006
september 12, 2006
september 11, 2006
september 10, 2006
september 09, 2006
september 08, 2006
september 07, 2006
september 06, 2006
september 05, 2006
september 04, 2006
september 03, 2006
O -- Opa
hij is al jaren niet meer.
Ik moet nog vaak aan hem denken,
hij verwende mij zeer.
Hij kwam op zijn brommer.
extra voor mij.
Hij kwam mij dan halen,
was dat wat hij zei.
Dan reden we naar OMA,
ik achterop.
We reden in een keer,
zonder tussenstop.
Ik was er vaak op vakantie,
bij die twee oude mensen.
Ik kon me geen betere
grootouders wensen.